11. Magiczna waga

Długo rozmyślałam po tym co powiedział mi Kendall. Czyli to on zainicjował ten pomysł. To wszystko dzięki niemu. Wciągnął w to całą resztę. Tak, Kendall jest winny. Niestety jego przyjaciele również. Co z tego, że to nie ich pomysł? Mogli mu odmówić. Mogli powiedzieć nie. Mogli zaprotestować, mieć normalniejsze mózgi. Ale tego nie zrobili. Emma gdzieś zniknęła. Możliwe, że jest u siostry. Jednak gdy zadzwoniłam do Amber, dowiedziałam się, że nie ma jej w kawiarni. Po chwili zadzwonił do mnie telefon. Odebrałam nie patrząc na wyświetlacz myśląc, że to Emma.

Ja: No w końcu. Ciągle próbuję się do ciebie dodzwonić.
Logan: Serio? Nie zauważyłem…
Ja: Logan? Przepraszam. Myślałam, że to moja lokatorka.
Logan: Nie ma sprawy, Jannette.- uśmiechnął się przez słuchawkę. Słyszałam ten cichy śmieszek.- Tak dzwonię spytać czy może nie wpadniesz do mnie dzisiaj.
Ja: Jestem wolna od zaraz.
Logan: No to wspaniale. Więc czekam na ciebie.- rozłączył się.

Ubrałam się w różową koszulę na ramiączka w kwiatowy motyw i czarne spodenki. Upięłam włosy w koka. Taki misz masz. Nałożyłam na nos moje atrapy. Zanim wyszłam z domu, postanowiłam zajść do salonu. Na śmierć bym o czymś zapomniała. Samochodem byłam tam w mniej niż dziesięć minut. Wysiadłam z auta taszcząc ze sobą ciężka torebkę. Myślałam, że zaraz mi pęknie. Zapukałam do jego drzwi.
- Otwarte!- krzyknął od środka, więc pozwoliłam sobie wejść. Stał przy blacie w kuchni.
- Cześć kochany.- pocałowałam go od tyłu w policzek- Co tam robisz?
- Na takie upalne dni lubię robić sałatkę owocową. Zjesz ze mną?- spytał.
- Bardzo chętnie bym coś przekąsiła.
- No to fantastycznie. Właśnie kończę. Ostatnio ciągle wcinam jakieś sałatki. Są pyszne i nie ma problemu by je przyrządzić. Może to mi pomoże zrzucić kilogramy.- wziął miskę do ręki i obrócił się z nią w moją stronę kładąc na stół.- Dopiero zauważyłem jak pięknie wyglądasz, choć tego nie trzeba zauważać. To się po prostu wie.
- Aww, dziękuję.- nałożył mi trochę, a potem sobie.- Nie uważasz, że szybciej byś zrzucił coś gdybyś się trochę ruszał?
- No tak. Zbytnio nie mam czasu na bieganie.
- Nie pracujesz przecież cały dzień.
- No tak. Biegałem na początku, ale potem mi się odechciało. Zależy mi na tym… no ale jestem trochę leniwy, nie ukrywam. Więc szukam innych sposobów.
- To już nie szukaj. Ja ci pomogę. Dopilnuję tego.
- Serio? Nie musisz mi pomagać.- machnął ręką.
- Ale chcę. To dla mnie czysta przyjemność. I przyniosłam ci coś.- sięgnęłam do torebki. Wyciągnęłam w końcu to ustrojstwo.
- To waga.- spojrzał. Nie no kurwa samolot.
- Tak. Pomoże ci kontrolować twoja wagę codziennie. Wystarczy, że wieczorem będziesz się ważyć.- Logan nie wie, że ta waga jest wadliwa. Znikają na niej kilogramy. Cóż za magia.
- Jeju, dziękuję.- postawił ją pod stołem.
- I mam dla ciebie jeszcze to.- podstawiłam mu pod nos małą puszkę.
- A co to jest?
- Specjalna herbata na odchudzanie. Mój wujek z niej korzystał. Dwie filiżanki dziennie, a w przeciągu tygodnia możesz zrzucić nawet trzy kilo.
- Nie trzeba było.- uśmiechnął się nieśmiało.
- Bierz, nie marudź.- już wyjaśniam co to za niezwykła herbata. Amber pomogła mi to zrobić wcześniej. Do zwykłej sypkiej herbaty dodała aromat, środek wspomagający apetyt i jeszcze coś na przyrost wagi. Czyż nie cudownie?- A ile ci zostało do zrzucenia?
- Tylko dwa kilo. A dzięki tobie w tydzień na pewno mi się uda. Jesteś kochana.
- Z grzeczności nie zaprzeczę.- uśmiechnęłam się szeroko.
- A jak idzie czytanie książek?
- Dwie już przeczytałam. Zaczynam trzecią.
- Już?- zaskoczył się.- Wypożyczyłaś spore cegiełki. Jednak to cudowne książki.
- Wiem, dlatego mnie tak wciągnęły. W każdym wolnym czasie czytam.- zjedliśmy do końca pyszną sałatkę. Potem pogadaliśmy sobie, a pół godziny później już miałam dość rozmowy z nim. A dokładnie gdy zaczął nawijać o książkach. Nudziło mnie to jak cholera. Uratował mnie sms. Carlos napisał do mnie.

A może spotkamy się dzisiaj? Czekam na odpowiedź.

- Coś się stało?- spytał.
- Niestety.- udałam zmartwienie.- Moja lokatorka potrzebuje mojej pomocy. Niedawno skręciła kostkę i sama wszystkiego nie zrobi.- Oh, no cóż… To leć do niej jeśli cię potrzebuje.
- Odezwę się jeszcze.- podniosłam tyłek. Już kierowałam się do drzwi, kiedy złapał mnie za rękę zatrzymując mnie.
- Nie zapomniałaś o czymś?- a no tak. Pocałowałam go na pożegnanie.

Pomyślałam, że czas wykazać się jakąś większą inicjatywą. Zrobię Carlosowi niespodziankę. Zdjęłam te zerówki i włożyłam je do kieszonki już o wiele lżejszej torebki. Otworzyłam drzwi od sklepu oraz serwisu komputerowego w jednym. Nie widziałam tam Carlosa. Postanowiłam się zapytać. Innego gościa.

- Dzień dobry. W czym mogę pomóc?- spytał.

- Chciałabym zapytać czy pan Pena będzie dziś w pracy.

- Nie pracuje tutaj nikt taki.- ściągnęłam brwi. To było mega dziwne.

- No dobrze...- powiedziałam nie wiedząc co się dzieje.

- Stało się coś? Pomóc pani w czymś?

- Nie, dziękuję.- odpowiedziałam próbując się uśmiechnąć.

 Szybko stamtąd wyszłam. Jak to tam nie pracuje? Wyjęłam komórkę i wysłałam mu smsa. 

Spotkajmy się jak najszybciej w naszej kawiarni. Szybko dostałam odpowiedź: Będę tam za dziesięć minut.

Dotarłam do kawiarni najszybciej jak się da. Amber zwolniła mi ósmy stolik. Znaczy zdjęła kartkę z rezerwacją.

- Kim jesteś tym razem?- spytała Amber.

- Jestem Sarah.- odpowiedziała.

- Czyli przyjdzie Carlos…- powiedziała bardziej do siebie niż do mnie. Wróciła do lady żeby przyjąć innych gości. Po chwili przyszedł.

- Hej, skarbeńku!- uśmiechnął się i usiadł przede mną.- Co taka smutna mina?

- Byłam dzisiaj u ciebie w pracy…- odpowiedziałam. Obserwowałam jak jego uśmiech znika.- Możesz mi wytłumaczyć co się dzieje?

- To prawda. Nie pracuję już tam.

- Ten gość mówił tak jakby w ogóle cię nie znał.

- A jak wyglądał?- oparł głowę na łokciu.

- Wysoki brunet, śmieszna bródka…

- A… no i wszystko jasne. On jest nowy. Nie zna mnie. Słuchaj. Dostałem interesującą propozycję dotyczącej mojego najnowszego projektu. Będę miał mnóstwo pracy. Nie wyrobię się. Musiałem z czegoś zrezygnować. To co robię teraz bardziej mi się opłaci. Chciałem ci o tym powiedzieć, dlatego prosiłem o spotkanie. Nie wiedziałem, że zajdziesz do mnie do serwisu. Nie odwiedzasz mnie w pracy.

- Ale podpisałeś umowę dotyczącą waszego sklepu.

- Mój pomocnik przejął to. Spokojnie. Twój szef już wie.- machnął ręką.- A czemu tak na mnie naskoczyłaś z tą pracą?

- Tak po prostu…- prawda jest taka, że przyszło mi do głowy, że może on mnie oszukuje. Prowadzi jakieś podwójne życie. Wiem, myślę tak, ponieważ sama tak robię. No cóż. Bywa.

- Haha!- zaśmiał się.- Co sobie pomyślałaś? Że jestem jakimś oszustem? To nie w moim stylu. Nie toleruję oszustów i kłamców. Ale ty przecież też taka nie jesteś. Nie wierzę żeby moja Sarah mnie oszukiwała. Ty jesteś taka prawdziwa.

- Taaak.- wymusiłam uśmiech na ustach. Poczułam się niezręcznie.

- Muszę ci coś powiedzieć.- nachylił się lekko nad stołem.- Wiem, że znamy się niecałe dwa tygodnie, ale chcę żebyś wiedziała, że stałaś się dla mnie bardzo ważną osobą. To jest takie niedorzeczne. W tak krótkim czasie tak bardzo kogoś pokochać…

- Carlos, naprawdę?

- Tak. Nie wiedziałem jak ci to powiedzieć.

- Ja czuję do ciebie to samo.- wyciągnęłam rękę nad stołem żebym mogła złapać jego.

- Myślałem, że może mnie odrzucisz. Wiem, że jestem dziwny. Trochę inny…

- Wyjątkowy na swój piękny sposób. To błąd, że tak myślałeś, niemądry ty.

- No może i racja.-zachichotał.- To można uznać, że jesteśmy parą?

- Jak najbardziej.- uśmiechnęłam się. Parą taką samą jak z Jamesem, Kendallem czy Loganem…

- Chciałbym cię przedstawić moim przyjaciołom.

- Mówiłam już, że teraz zbytnio nie mam czasu. Mam dwie prace, a wolny czas poświęcam w większości tobie. Może na jakiś weekend dłuższy prędzej.

- A no to może zrobię sobie z tobą zdjęcie żeby im przynajmniej pokazać jak wyglądasz.

- A co? Twoi przyjaciele już się chwalili jak wyglądają ich dziewczyny?- kurcze… przecież nie mogę dać pozwolić zrobić sobie zdjęcie.

- No nie. To ja wpadłem teraz na taki pomysł. Wiem, że każdemu z nas trafiła się brunetka. I chyba dziewczyna Logana nosi okulary, a Kendalla ma proste włosy, a rozmiaru twoich włosów nawet nie potrafiłem określić, bo ciągle masz je związane.

- Nie lubię nosić rozpuszczonych.

- Haha! Przypomniało mi się, że jak im powiedziałem, że lubisz Gwiezdne Wojny to się spytali czy ty jesteś normalna.- wyszczerzył się.

- Można lubić Gwiezdne Wojny i być normalnym.- musiałam go jakoś zagadać żeby zapomniał o tym zdjęciu.

- Dokładnie. Sarah, przepraszam cię, ale teraz muszę się spieszyć. Dzisiaj wieczorem mam ważne spotkanie, ale może przyjdziesz do mnie jeszcze przed?

- Mogę.

- Spotkanie jest o 20, więc możesz wpaść o 19 przynajmniej żeby trochę pobyć jeszcze razem i nacieszyć się sobą.- podniósł się, a ja chwilę po nim.

- Więc do zobaczenia.- ucałowałam go w policzek, a on się uśmiechnął. Gdy wyszedł, podeszłam do lady gdzie królowała Amber.

- Przyjdzie tutaj Emma?- spytałam.

- Tak. Przyjdzie mi pomóc. A co?

- Zastąpi cię. Mam plan i potrzebuję twojej pomocy… i Maxa.

- Rozumiem.- kiwnęła głową.- Czyli jednak?

- Dokładnie.- gdy po chwili przyszła Emma, wyjaśniłam jej o co chodzi. Zgodziła się na pół godziny zaopiekować kawiarnią. Ja tymczasem poszłam z Amber wcielić swój plan w życie.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

B: Jeny. Musiałam w końcu coś napisać, a weny brak :/ Nie podoba mi się to, ale moż może   ;) Tak czy inaczej na za tydzień wyrobię się z kolejnym. I dziękuję za komcie :*

M: Jestem na telefonie, więc tego nie sprawdzę. Z góry przepraszamy gdyby teskt znowu się na biało zaznaczył. Ktoś (Betty) ZNOWU KOPOWIAŁ FRAGMENTY Z POCZTY I NIC NIE MOGĘ  Z TYM ZROBIĆ!
PS Napisałam wcześniej, że rozdział pojawi się w pon, no ale tak wyszło ;)